Przypuszcza się, że osadnictwo żydowskie w Sandomierzu sięgało XIII wieku i było zapewne związane ze wzrostem znaczenia tego grodu i miasta. Nieudokumentowany przekaz mówi o odkryciu na odrzwiach sandomierskiej synagogi daty 1255 r. O Żydach jednak nie ma wzmianek w przywileju lokacyjnym Leszka Czarnego z 1286 roku. Sandomierz w XIII wieku był stolicą księstwa i prężnym miastem. Po zjednoczeniu państwa przez Władysława Łokietka stał się stolicą wielkiego województwa.
 

 

 

Właśnie w miejscu lokacji, na Wzgórzu Miejskim, a właściwie na jego zachodnim krańcu rozwinęła się gmina żydowska. Nie wszędzie jednak pozwalano Żydom na osiedlanie się. W przywileju Bolesława Wstydliwego z 1262 roku, wydanego dla cystersów w Koprzywnicy, książę zabraniał na zasiedlenie Żydami zniszczonych po najeździe tatarskim miejscowości.

 
    Sandomierz, dzielnica żydowska od strony zachodniej, pocz. XX w.
 
 

 
    Stary cmentarz żydowski w Sandomierzu przy Podwalu (na pierwszym planie), w głębi dzielnica żydowska z synagogą od strony zachodniej, pocz. XX w.
     

 

 
Kandel, Bóżnica w Sandomierzu,
„Kwartalnik Poświęcony Badaniu Przeszłości Żydów w Polsce”,
R. I, 1912, z. 1, dodatek Bóżnice starożytne w Polsce.
 
     
   

Plan Bóżnicy w Sandomierzu

     
     
 

Start  |  Szlak zabytków żydowskich  |  Zabytki ruchome  |  Wystawa Nieobecni  |  Katalog  |  Kontakt  |  Dofinansowanie